ဒီpostေလးဟာ၊.ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေလးေတြကိုရည္ၫႊန္းပါတယ္။
၁၉၀၈ခုႏွစ္ေလာက္မွာ၊.အဲဒီအခိ်န္က၊.အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ၊.အျကြယ္ဝအခ်
မ္းသာဆံုးသန္းျကြြယ္သူေ႒းႀကီးေတြထဲက၊.တေယာက္ျဖစ္တဲ့၊.အင္ဒ႐ူးကာနယ္ဂ်ီဟာ၊.အသက္၂၅ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့၊.သတင္းစာသမားလူငယ္ေလးတေယာက္ကို၊.တာဝန္တခုေပးလိုက္ပါတယ္။.လူငယ္ေလးနာမည္က၊.နပိုလီယံဟီးလို႔ေခၚပါတယ္။.သူေ႒းႀကီးေပးလိုူက္တဲ့တာဝန္ကေတာ့၊.အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ၊.အေအာင္ျမင္ဆံုး(သို႔မဟုတ္)အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကိုအင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး၊.သူတို႔ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္လာတယ္၊.ခ်မ္းသာလာတယ္ဆိုတာ၊.ရွာေဖြဖို႔ရယ္၊.ေနာက္ျပီးသာမန္လူေတြက်င့္သံုးလိုက္နာရင္ေအာင္ျမင္ႏိုင္တဲ့formulaပံုေသနည္းတခုရွာေဖြေဖၚထုတ္ဖို႔၊ျဖစ္ပါတယ္။
လူငယ္ေလးနပိုလီယံဟီးဟာ၊.အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့အေမရိကန္သမတေတြ၊.မီလ်ံနာသူေဌးႀကီးေတြစုစုေပါင္း(၅၀၀)ေက်ာ္ကို၂၅ႏွစ္တိုင္တိုင္၊.လူကိုယ္ေတြ႕ဆံုၿပီး၊.အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။.သူအင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့သူေတြဟာ၊.မိဘအေမြအႏွစ္၊.ဂုဏ္အရွိန္အဝါေၾကာင့္မပါပဲ၊.ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြ်န္ၿပီးေအာင္ျမင္ႀကီးပြားလာတဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။.သူအင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့သူေတြထဲမွာ၊.သိပၸံတီထြင္ပညာရွင္ႀကီးေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္၊.ဖို႔ဒ္ေမာ္ေတာ္ကားစက္ရံုပိုင္ရွင္ႀကီးမစၥတာဖို႔ဒ္၊.အေမရိကန္သမတ႐ုစဗဲလ္စတဲ့ျမန္မာေတြသိျကတဲ႕ကမ႓ာေက်ာ္ပုဂၢိုလ္ႀကီးေတြလဲပါဝင္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့၊.အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုးမွာတူညီတဲ့အရည္အခ်င္းတခုကို၊.သူေတြ႕မိလိုက္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့၊.သူတို႔အားလံုးဟာေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့၊.ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့Burning_Desireရွိၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။.ျမန္မာလိုေျပာရရင္၊.ျမန္မာလိုေျပာရရင္၊.ျပင္းျပေသာလိုခ်င္ဆႏၵလို႔ေခၚမယ္ထင္ပါတယ္။
Burning_Desireဆိုတာကို၊.လြယ္လြယ္နဲ႔ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္.ေကာင္မေလးတေယာက္ကိုႀကိဳက္မိတယ္ဗ်ာ။.စြဲစြဲလန္းလန္းကိုႀကိဳက္တာ။.အဲဒီေတာ့၊.တေန႔လံုးသူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ၊.ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။.အိပ္ရင္ေတာင္၊.အိပ္မက္ထဲမက္တဲ့အထိစြဲလန္းေနတယ္။.စားလဲဒီစိတ္၊.အိပ္လဲဒီစိတ္ဆိုတာလိုေပါ့။.သူအခ်စ္ကို၊.မရ၊.ရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။.တခ်ိဳ႕လူငယ္ေလးေတြဆိုရင္လဲ၊.တေန႔က်ရင္၊.ငါနိင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားတေယာက္ျဖစ္ဖို႔.ထမင္းေမ့.ဟင္းေမ့ခံ၊.စာေမးပြဲအက်ခံၿပီးေဘာလံုးပဲကန္ေနတယ္။.က်န္တာအားလံုး၊.စိတ္မဝင္စားဘူး။.အဲဒါ၊.Burning_Desireပါပဲ။
အဲဒီေတာ့၊.ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့လူငယ္ေတြ၊.ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူငယ္ေလးေတြဟာ၊.အဲဒီBurning_Desireဆိုတာ.ငါတို႔မွာ.ရွိၾကရဲ႕လားလို႔.ကို႔ကိုယ္ကိုျပန္လည္ဆန္းစစ္ေစခ်င္တယ္။
ေနာက္တခု၊.နပိုလီယံဟီးေျပာတာက၊.သူအင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြမွာ.Definiteness._of_Purpose.ဆိုတာလဲ.ရွိၾကတယ္တဲ့။.တိက်ျပတ္သားေသာရည္မွန္းခ်က္လို႔ေခၚမွာေပါ့။.ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာေကာင္းေကာင္းသိတယ္။.ငါဒီေန.၊.ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊.ေနာက္ဘယ္နစ္ႏွစ္ၾကရင္၊.ငါျဖစ္ခ်င္တာ.ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႔၊.လံုးဝဆံုးျဖတ္ထားတာကိုဆိုလိုပါတယ္။
အဲဒီ၂ခ်က္ျပည့္စံုရင္၊.ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားမယ္လို႔.ယေန႔တိုင္ကမ႓ာေပၚမွာသန္းေပါင္းမ်ားစြာေရာင္းေနရတဲ့၊.သူ႔ရဲ႕Think_and_Grow_Richအမည္ရတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ၊.ေရးသားေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီေခတ္ႀကီးမွာ.အာရံုေထြျပားစရာ.အလြန္မ်ားပါတယ္။.-႐ုပ္ရွင္.တီဗြီ.အင္တာနက္.Viber,facebookစတာေတြစံုေနတာပဲ။.အဲဒီေတာ့.လူငယ္ေတြလဲ.အာ႐ုံေထြျပားလို႔.သူတို႔မွာ.ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားေနၾကတယ္။.ျဖစ္ခ်င္တာေတြကလဲ.မၾကာခနေျပာင္းလဲတတ္ၾကတယ္။.အခု႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္ခ်င္ျပန္ၿပီ၊.ခနေန.နာမည္ေက်ာ္အဆိုေတာ္လုပ္ခ်င္ျပန္ၿပီ။.ေတာ္ၾကာ.စာေရးဆရာႀကီးျဖစ္ခ်င္ျပန္ၿပီ။.ေမာ္ဒယ္Boyလုပ္ခ်င္ျပန္ၿပီ။.ဒါေတြဟာ၊.စာေစာကေျပာတဲ့Definiteness_of_Purposeမရွိတာပါ။.တိက်ခိုင္မာတဲ့ရည္မွန္းခ်က္မရွိဘူးေပါ့။
က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။.သူ႔နာမည္က.ကိုလွျမင့္ပါ။.က်ေနာ္နဲ႔တၿမိဳ႕ထဲသားပါ။.က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္RITတက္ၾကေတာ့မွ၊သိၾကတာပါ။ဒါေပမဲ့၊သူကက်ေနာ့္ထက္.အတန္းတႏွစ္ငယ္ေတာ့.သိတ္မေတြ႕ၾကပါ။.တေန႔မွာ.သူကေျပာျပတယ္။.သူအဂၤလိပ္စကားကို.ဘိုေတြလိုအရမ္းသြက္သြက္လက္လက္သိတ္ေျပာတတ္ခ်င္တယ္တဲ့။.သူဒီလိုေျပာတဲ့အခ်ိန္က.သူ႔အဂၤလိပ္စကားေျပာဟာ.ဆိုးဆိုးဝါးဝါးႀကီးကိုညံ့ပါတယ္။.အဲဒီအခိ်န္.-၁၉၇၀ခုႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့.အခုေခတ္လိုရန္ကုန္မွာ.အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းဆိုတာလဲ.မရွိသေလာက္ပါ။.ရွိလဲ.သူ႔ကအေတာ္ဆင္းရဲေတာ့.သင္တန္းတက္ဖို႔ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။.အဲဒီေခတ္က.အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔TV,
Internetမရွိဘူး။ကက္ဆက္ေတာင္.မရွိဘူး။
က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္.ဘြဲ႕ရၾကၿပီး.ရန္ကုန္မွာအလုပ္ရွာရင္းျပန္ဆံုမိၾကတယ္။.အေဆာင္တခုမွာ.အတူငွားေနၾကတယ္။.အဲဒီအခ်ိန္မွာ.သူဟာအံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္.သူ႔ရဲ႕အဂၤလိပ္စကားေျပာဟာ.ဘိုေတြလိုမြတ္ေနၿပီ။.တခါတေလ.က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္.သမတ႐ုံမွာ.အဂၤလိပ္႐ုပ္ရွင္အတူသြားၾကည့္ၾကတယ္။.က်ေနာ္က.ဇာတ္လမ္းကို.အၾကမ္းျပင္းပဲ.နားလည္တယ္။.-႐ုပ္ရွင္ၿပီးလို႔.အေဆာင္ျပန္ေရာက္.ညစာစားၿပီးခ်ိန္မွာ.သူက႐ုပ္ရွင္ကားထဲမွာေျပာတဲ့စကားေတြကို.အေသးစိပ္ျပန္ေျပာျပပါတယ္။.အင္မတန္နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။.အဲဒီအခါက်မွ.ၾကည့္ခဲ့တဲ့႐ုပ္ရွင္ကားအရသာခံစားမိေတာ့တယ္။
တေန႔မွာ.သူ႔ကို.ဘယ္လိုကေန.အဂၤလိပ္စကားကိုခုလိုေျပာတတ္သြားတာလဲလို႔ေမးၾကည့္တယ္။သူက၊က်ေနာ့္ကို၊အခုလိုေျပာျပပါတယ္။.သိန္းေဖရာ၊ငါတို႔RITစတက္တံုးက၊မင္းကိုငါေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ။.အဂၤလိပ္စကားကို.ဘိုလိုမြတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ခ်င္တယ္လို႔။.ငါရဲ႕အဲဒီဆႏၵဟာ.တေန႔တျခားျပင္းျပလာတယ္ကြာ။.ဒါေပမဲ့.မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ.အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတက္ဖို႔.ငါ့မွာပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ဖူး။.တေန႔က်ေတာ့.သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကမိတ္ဆက္ေပးလို႔.နိင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္ေနတဲ့သေဘၤာစားဖိုမႉးတေယာက္နဲ႔.မိတ္ေဆြျဖစ္လိုက္တယ္။.သူ႔နာမည္က.မြန္တီတဲ့။.လူပ်ိဳႀကီးတေယာက္ပါ။.သူက.ဘိုကျပားဆိုေတာ့.အဂၤလိပ္စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တယ္။.ငါလဲ.သူသေဘၤာနားလို႔၊.ျပန္ေရာက္လာရင္.သူ႔ကိစၥေတြကိုငါလိုက္ကူညီေပးတယ္ကြာ။.တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့.သူနဲ႔ငါ.ညီအကိုလိုအရမ္းခင္သြားၾကတယ္။
တရက္က်ေတာ့.မြန္တီကငါ့ကိုေျပာတယ္။.ေဟ့.လွျမင့္.ငါေနာက္တပတ္သေဘၤာျပန္တက္ရေတာ့မယ္။.မင္းသိတဲ့အတိုင္းငါ့မွာက.မာင္ႏွမရွိတာမဟုတ္ဘူး။.ငါမွာ.အေမတေယာက္ပဲ.ရွိတာ။.ငါ့အေမလဲ.အသက္၇၀ေက်ာ္ၿပီကြာ။.ငါသြားရင္.ငါ့အမ်ိဳးေတြေခၚမထားခ်င္ဘူး။.ငါ့အမ်ိဳးေတြ.ငါတို႔ကိုဒုကၡေပးခဲ့တာမ်ားၿပီ။.အဲဒီေတာ့.ငါသြားရင္.မင္းအနဲဆံုးတပတ္တခါေလာက္သြားၾကည့္ေပးပါလားလို႔အကူအညီေတာင္းတယ္။.ငါကလဲ.စိတ္ခ်လက္ခ်တာသြား.က်ေနာ္သြားၾကည့္ေပးမယ္လို႔၊ကတိေပးလိုက္တယ္။
သူသေဘၤာတက္သြားတာနဲ႔.ငါလဲသူ႔အေမအိမ္ကိုေရာက္တယ္။.အဖြားႀကီးေနတာက.အင္းစိန္ဆိုေတာ့.ငါတု႔ိRITႀကိဳ႕ကုန္းအေဆာင္နဲ႔နီးနီးေလးေလကြာ။.အဖြားႀကီေစ်းသြားရင္.ငါလဲေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီးေနာက္ကလိုက္ေပးတယ္။.အိမ္မွာ.သန္႔ရွင္းေရးလုပ္စရာရွိရင္.လုပ္ေပးတယ္ကြာ။.စေန.တနဂၤေႏြလို၊.က်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္.ငါအဲဒီအိမ္မွာပဲ.အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။.ေအး.ငါတခုေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္ကြ။.အဖြားႀကီးက.ဘိုမႀကီးဆိုေတာ့.ဗမာစကားကို.ထမင္းစား.ေရေသာက္ေလာက္ပဲေျပာတတ္တယ္။.အဖြားႀကီးနဲ႔စေတြ႕ခါစကေတာ့.ငါအေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္ကြာ။.ငါ့အဂၤလိပ္စကားကလဲ.မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ.အရမ္းညံ့တာဆိုေတာ့။.အဖြားႀကီးက.ငါ့ကိုအဂၤလိပ္လိုႀကိဳးစားၿပီး.ရဲရဲေျပာဖို႔အားေပးတယ္။.ငါေျပာတာမွားသြားရင္.အဖြားႀကီးကျပင္ေပးတယ္ကြာ။.သူကလဲ.ငါလာေစာင့္ေရွာက္ေပးလို႔.အရမ္းေက်းဇူးတင္ေနတာ။.ဒါနဲ႔.တခုေျပာျပဖို႔ေမ့ေနတယ္ကြ။.အဖြားႀကီးေျပာျပလို႔.သိရတာ။.သူက.အဂၤလိပ္ေခတ္က.အထက္တန္းမွာအဂၤလိပ္စာျပေပးခဲ့တဲ့ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။.အဲဒီေတာ့ကြာ.မြန္တီသေဘၤာထြက္သြားတိုင္း.ငါအဖြားႀကီးအိမ္သြားသြားကူေပးရင္းနဲ႔.၃ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့.ငါအခုလိုေျပာတတ္သြားတာပဲတဲ့။
ကိုလွျမင့္တေယာက္လဲ.အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔ၾကားရပါတယ္။.ေနာက္ပိုင္းမေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။
ဒီအေၾကာင္းေလးဟာ.စံုေထက္ဝတၱဳတို႔၊.အခ်စ္ဝတၱဳေတြလိုေတာ့.စိတ္ဝင္းစားစရာေတြမေကာင္းပါဘူ။.ဒါေပမဲ့.ဒီအေၾကာင္းကေန.က်ေနာ္တို႔ဘာေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္သလဲဆိုတာ.ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
ကိုလွျမင့္မွာ.Definiteness_of_Purposeဆိုတဲ့.တိက်တဲ့ဦးတည္ရည္မွန္းခ်က္ရွိတယ္။.အဲဒါက.အဂၤလိပ္စာကို.ဘိုေတြလို.အရမ္းကြ်မ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေျပာတတ္ခ်င္တယ္။.အဲဒီရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ဖို႔.သူ႔မွာအၿမဲတမ္းဆႏၵျပင္းျပေနတယ္။.Burning_Desireရွိေနတယ္။.အဲဒီလို.လိုခ်င္စိတ္ဆႏၵအရမ္းျပင္းျပေနေတာ့.သူဟာ.အခြင့္အလမ္းကိုအၿမဲရွာေနတယ္။.မြန္တီနဲ႔မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။.အခြင့္အလမ္းအစေလးေပၚလာၿပီ။.အခြင့္အလမ္းးအစေလးကို.အမိအရဖမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။.ရတဲ့အခြင့္အေရးကို.အေပ်ာ္သေဘာမထားဘူး။.ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔.သံုးႏွစ္သံုးမိုးႀကိဳးစားလိုက္တယ္။.ေနာက္ဆံုးေတာ့.သူလိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ေရာက္သြားတယ္။.အႏွစ္ႏွစ္အလလ၊.ေတာင့္တခဲ့တာ.သူျဖစ္ခ်င္တာရသြားၿပီ။
ေလာကႀကီးမွာ၊.အာင္ျမင္ခ်င္တယ္.ႀကီးပြားခ်င္တယ္ဆိုရင္Definiteness_of_Purposeနဲ႔Burning_Desireရွိကို.ရွိဖို႔လိုပါတယ္။.ဒီ၂ခုမရွိပဲ.ငါကံေကာင္းရင္ႀကီးပြားမွာပဲဆိုၿပီး.ထိုင္ေစာင့္ေနသူေတြအတြက္ကေတာ့.ႀကီးပြားမဲ့အခြင့္အလမ္းေတြဟာ.ကိုယ့္ေ႐ွ႕ကေနပဲကိုယ့္ကိုျဖတ္ေက်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္။.ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့.အခြင့္အလမ္းမွန္းမသိလို႔ပါ။
Think_and_Grow_Richစာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး.ဒီနည္းကိုက်င့္သံုးၾကလို႔.မီလီယံနာသူေ႒းႀကီးေတြ.ကမ႓ာ့ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္သြားၾကသူေတြ.အမ်ားႀကီးပါ။.နပိုလီယံဟီးကိုယ္တိုင္လဲ.ဒီကမာၻေက်ာ္Think_and_Grow_Richစာအုပ္တအုပ္ေရာင္းရေငြနဲ႔ပဲ.မီလ်ံနာသူေ႒းႀကီးတေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
တသက္မွာ၊တခါပဲလူျဖစ္ၾကရပါတယ္။လူျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတာင္၊ျဖစ္ေအာင္မလုပ္လိုက္ရပါလားလို႔၊လူငယ္ေလးေတြအသက္ႀကီးခါမွေနာင္တမရေစခ်င္ပါ။
မွတ္ခ်က္။
အဲဒီစာအုပ္ကိုရွာဖတ္ႏိုင္ရင္ဖတ္ပါ။စာအုပ္ဟာ၊အေတာ္ေလးပ်င္းစရာေကာင္းလို႔၊လူငယ္ေတြဖတ္ဖို႔ဝန္ေလးခ်င္ဝန္ေလးေနလိမ့္မယ္။.ဒီစာအုပ္ကိုရွာမေတြလို.မဖတ္ရလို႔လဲ.စိတ္မညစ္ပါနဲ႔။.စာအုပ္တခုလံုးရဲ႕အႏွစ္ခ်ဳပ္ဟာ.အေပၚမွာေရးခဲ့တာေလးေတြပါပဲ။.အခုေျပာျပတဲ႔နပိုလီယံဟီးရဲ႕နည္းလမ္းေလးဟာ.ေအာင္ျမင္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ခ်ည္းပဲမွ.မဟုတ္ပါဘူး။.ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာတခုခုရိွေနရင္လဲ.သံုးျကည့္ပါ။.ဥပမာ.ဒီႏွစ္၁၀တန္းမွာ.ဂုဏ္ထူး၅ခုထြက္ရမယ္၊။.တႏွစ္အတြင္းငါအဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြဖတ္ႏိုင္ရမယ္စသျဖင့္ေပါ့။.စမ္းၾကည့္လို႔.အ႐ႈံးမရိွပါဘူး။
ေရးသားသူ.သိန္းေဖ(ေခတၱ-စကၤာပူ)
